دستی بکش به روی سرم

از شر بغض های نهانی و دوردست 

از آتش و لهیب هواهای نفس مست 

 

وقتی درست بین هجوم سیاهی ام 

وقتی که غرق می شوم و رفته ام ز دست 

 

دستی بکش به روی سرم، بی هوا، بیا

ی خلاص کن از این هوای پست 

 

ای مهربان تر از پدرم، غصه ی مرا 

خورده دل رئوف شما از دم الست 

 

هرچند بوده ام پسری بد برای تو 

بار گناه راه مرا بر حرم نبست 

 

مثل همیشه بی خبر از راه می رسی 

مثل همیشه بارش لطفت دمادم است 

 

با بال سوخته م که  کبوتر نمی شوم 

"اما دلم به دیدن گلدسته ات خوش است"

+از مرحمت های دار المرحمه 

شعر را دست نزدم، تا بعد ببینم چه می شود.